Spelen

In onze maatschappij is groot worden, ouder worden, volwassen worden bijna synoniem aan stoppen met spelen. Waarom doen we dat? Wat heeft dat met groter worden te maken? Door te spelen groei je en dat kan volgens mij levenslang.

Spelen
In onze maatschappij is groot worden, ouder worden, volwassen worden bijna synoniem aan stoppen met spelen. Het begint al zo duidelijk te worden op het schoolplein van de lagere school. Terwijl spelen onze natuurlijke manier is om te leren. De meest basale vaardigheden worden spelend geleerd en dat gaat vrij snel. Onze kinderen leren kruipen zitten, staan lopen, fietsen praten, enz. Er is niemand die hun dat leert ze zien het in hun omgeving en ze zijn vastbesloten het ook te kunnen. De dingen die we op school leren worden opgelegd en die leren we niet spelenderwijs. De kinderen hoeven zelf niet meer te onderzoeken, ze verliezen steeds meer hun nieuwsgierigheid en motivatie. Heel veel energie gaat dan ook zitten in het motiveren van de kinderen. Daarom is er ook zoveel tijd voor nodig. In ons onderwijssysteem duurt de basisschool alleen al 8 jaar.

Wat is het effect van spelen?
Spelen is als een uitlaatklep, een moment waarbij het kind vrij is van elke druk en in bijzijn van volwassenen volop de ruimte krijgt. Als je kijkt naar de structuren van onze maatschappij zijn er veel manieren bedacht om deze maatschappij te laten functioneren. Mensen worden in groepen ingedeeld en de groep waartoe je behoort bepaalt waar je aan moet voldoen om tot die groep te blijven horen. Deze groep is dan je doelgroep. Maar je kunt bij verschillende doelgroepen horen. Je bent vrouw of man, wit of zwart, volwassen of kind enz. Doordat je in deze rollen wordt geplaatst is er weinig ruimte voor wie jezelf bent. Deze manier van met elkaar omgaan is onderdrukkend. Een vorm van onderdrukking die we allemaal gemeen hebben is dat van het kind. We zijn allemaal ooit kind geweest. En we hebben allemaal de gevolgen van deze onderdrukking nog altijd bij ons.

Het maakt ons moeilijk om onze kinderen de ruimte te geven zichzelf te zijn. Het maakt ons moeilijk er op te vertrouwen dat ze alles zullen leren wat ze nodig hebben. Als jij er maar bent wanneer ze vragen hebben. Maar een onderwijssysteem verandert niet een twee drie. Dat heeft tijd nodig. Een springplank naar verandering is speelwerk. Tijdens een uurtje per week, speelt de ouder met haar/zijn kind en het kind bepaalt wat er gaat gebeuren. De ouder, speelt mee. Die zal veel van haar/zijn grenzen tegenkomen, dit zijn de grenzen die zijn opgelegd toen de volwassene kind was. Ik begeleid de ouder om zoveel mogelijk te proberen deze grenzen te verleggen. Tijdens dit werk wordt duidelijk waarom iemand bijv. niet wil dat een kind met modder speelt. Als iemand iets niet wil dan kun zij/hij dat zeggen. Het kind doet dan iets met die informatie en daarmee gaat de volwassene weer iets doen. Beiden gaan voor wat ze willen op een gelijkwaardige manier.

Als er wekelijks op deze manier een uurtje beschikbaar is voor ouder en kind, dan is er al na drie weken resultaat. De relatie tussen ouder en kind verandert. Het kind dat leert om zichzelf te laten zien zal meer ruimte hebben om op school de informatie te verwerken. Het zal zeker anders omgaan met leerkrachten en andere kinderen. Je kind kruipt uit haar/zijn schulp ook op school. Volwassenen en kinderen gaan hierdoor anders op hem/haar reageren. Het effect van spelen is GROEI.

Bron: http://mens-en-samenleving.infonu.nl/artikel-foto-upload/pedagogiek/889-spelen-met-kinderen.jpg